کد آمارگیر

در اين حالت كه گرسنگى شديد، بر مسلمانان مستولى گرديده بود و آنان با خوردن گوشت‏حيواناتى كه خوردن آنها مكروه است، گرسنگى را برطرف مى‏كردند، چوپان سياه چهره‏اى كه براى يهوديان گله‏دارى مى‏كرد، حضور پيامبر شرفياب گرديد و درخواست نمود كه حقيقت اسلام را بر او عرضه بدارد.او در همان جلسه بر اثر سخنان نافذ پيامبر ايمان آورد، و گفت: اين گوسفندان همگى در دست من امانت است، و اكنون كه رابطه من با صاحبان گوسفندان بريده شد، تكليف من چيست؟ !

پيامبر در برابر ديدگان صدها سرباز گرسنه، با كمال صراحت فرمود: «در آئين ما خيانت‏به امانت‏يكى از بزرگترين جرمها است.بر تو لازم است همه گوسفندان را تا در قلعه ببرى و همه را به دست صاحبانشان برسانى‏» .او دستور پيامبر را اطاعت نمود و بلافاصله در جنگ شركت كرد و در راه اسلام جام شهادت نوشيد. ⁽¹¹⁾

آرى، پيامبر نه تنها در دوران جوانى، لقب «امين‏» گرفته بود، بلكه در تمام حالات امين و درستكار بود.در تمام دوران محاصره، رفت و آمد گله‏هاى قلعه، در صبح و عصر، كاملا آزاد بود، و يك نفر از مسلمانان در فكر ربودن گوسفندان دشمن نبود. زيرا آنان در پرتو تعاليم عالى رهبر خود، امين و درستكار بار آمده بودند.تنها يك روز كه گرسنگى شديدى بر همه آنها غالب گرديده بود، دستور داد، دو راس گوسفند از گله بگيرند، و باقيمانده را رها كنند، تا آزادانه وارد دژ شوند، و اگر اضطرار شديد در كار نبود، هرگز دست‏به چنين كار نميزد.از اينرو، هر موقع شكايت‏سربازان خود را از گرسنگى مى‏شنيد، دست‏به دعا بلند مى‏كرد و مى‏گفت: بارالها! دژى كه مركز غذا است، به روى سربازان بگشا و هرگز اجازه نمى‏داد، بدون فتح و پيروزى به اموال مردم دستبرد زنند. ⁽¹²⁾

با در نظر گرفتن اين مراتب، غرض‏ورزى گروهى از خاورشناسان تاريخ معاصر روشن مى‏گردد.آنان براى كوچك كردن اهداف عالى اسلام، سعى مى‏كنند اثبات كنند كه نبردهاى اسلام براى غارتگرى و گردآوردن غنائم بوده و سربازان اسلام در موقع جنگ و نبرد خود را ملزم به اجراء اصول عدالت نمى‏دانسته‏اند.ولى جريان فوق و امثال آن كه در صفحات تاريخ ثبت گرديده است، گواه گويايى بر دروغ‏پردازى آنان مى‏باشد.زيرا پيامبر در سخت‏ترين لحظات، لحظاتى كه سربازان فداكار وى با مرگ و گرسنگى دست‏به گريبان بودند، اجازه نمى‏دهد چوپان گله به صاحبان يهودى خود خيانت ورزد، در صورتى كه مى‏توانست همه آنها را يكجا مصادره كند.

نقطه ‏اى را كه از نظر اصول نظامى چندان حائز اهميت نبود، و سربازان يهود كاملا بر آنجا تسلط داشتند، و حاجب و مانعى از هدف گيرى و تيراندازى دشمن و سنگباران كردن مركز اردوى اسلام نبود.روى اين جهت، يكى از دلاوران كارآزموده اسلام، به نام «حباب بن منذر» ، حضور پيامبر رسيد و چنين گفت: اگر شما به فرمان خدا در اين نقطه فرود آمده ‏ايد، من كوچكترين اعتراضى بر اين مطلب ندارم.زيرا دستور خداوند بالاتر از هرگونه نظر و پيش‏بينى ما است، ولى اگر فرود در اين نقطه يك امر عرفى و عادى است، بطورى كه افسران مى‏توانند در آن اظهار نظر كنند، در اين صورت ناچارم بگويم كه اين نقطه، چشم ‏انداز دشمن است، و در نزديكى دژ «نسطاة‏» قرار گرفته، و تيراندازان دژ بر اثر نبودن نخل و خانه، مى‏توانند قلب لشكر را هدف‏گيرى كنند.

پيامبر با استفاده از يكى از اصول بزرگ اسلام (اصل مشاوره) و احترام به افكار ديگران چنين فرمود: اگر شما نقطه بهترى را معرفى نمائيد، آنجا را اردوگاه خود قرار مى‏دهيم. «حباب‏» ، پس از بررسى اراضى خيبر، نقطه‏اى را تعيين نمود، كه در پشت نخل‏ها قرار گرفته بود.در نتيجه، ستاد جنگ به آنجا انتقال يافت، و در طول مدت تسخير خيبر، هر روز افسران و پيامبر از آنجا بسوى دژها مى‏آمدند و شبانگاه به ستاد ارتش باز مى ‏گشتند. ⁽⁷⁾

درباره جزئيات نبرد خيبر نمى‏توان نظر قاطع ابراز كرد، ولى از مجموع كتابهاى تاريخ و سيره چنين استفاده مى ‏شود كه سربازان اسلام، دژها را يك يك محاصره مى‏كردند، و كوشش مى‏نمودند كه ارتباط دژ محاصره شده را از دژهاى ديگر قطع نمايند، و پس از گشودن آن دژ، به محاصره دژ ديگر مى ‏پرداختند.دژهائى كه با يكديگر ارتباط زيرزمينى داشتند و يا رزمندگان و دلاوران آنها به دفاع سرسختانه برمى‏ خاستند، گشودن آنها به كندى صورت مى‏ گرفت، ولى دژهائى كه رعب و ترس بر فرماندهان آنها مستولى گشته، و يا روابط آنها با خارج به كلى بريده شده بود، تسلط بر آنها به آسانى انجام مى‏گرفت و قتل و خونريزى كمتر اتفاق مى‏افتاد و كار به سرعت زياد پيش مى ‏رفت.

به عقيده گروهى از تاريخ ‏نويسان، نخستين دژى كه از خيبر پس از رنجهاى فراوان، به دست ارتش اسلام افتاد، دژ «ناعم‏» بود.گشودن اين دژ به قيمت كشته شدن يكى از سرداران بزرگ اسلام، به نام «محمود بن مسلمة انصارى‏» و زخمى گشتن پنجاه تن از سربازان اسلام تمام شد.افسر مزبور به وسيله سنگ بزرگى كه از بالا پرتاب كرده بودند، كشته شد، و همان لحظه جان سپرد و بنا به نقل ابن ‏اثير، در «اسد الغابه‏» ⁽⁸⁾ پس از سه روز جان سپرد و پنجاه سرباز زخمى براى پانسمان به نقطه ‏اى كه در لشكرگاه براى اينكار اختصاص داده شده بود، انتقال يافتند و همگى پانسمان شدند. ⁽⁹⁾ همچنين، دسته‏اى از زنان «بنى الغفار» كه به اجازه پيامبر به خيبر آمده بودند، در يارى مسلمانان، و پانسمان مجروحان و ساير خدماتى كه براى زن در اردوگاه مشروع بود، فداكارى و جانبازى عجيبى از خود نشان مى ‏دادند. ⁽¹⁰⁾

شوراى نظامى تصويب نمود كه پس از فتح دژ «ناعم‏» ، سربازان متوجه قلعه «قموص‏» شوند و رياست اين دژ با فرزندان «ابى الحقيق‏» بود.اين دژ با فداكارى سربازان اسلام گشوده شد، و «صفيه‏» ، دختر «حيى بن اخطب‏» كه بعدها در رديف زنان پيامبر قرار گرفت، اسير گرديد.

اين دو پيروزى بزرگ روحيه سربازان اسلام را تقويت كرد، و رعب و وحشت ‏بر قلوب يهوديان مستولى گشت.ولى مسلمانان از نظر مواد غذايى در مضيقه عجيبى قرار گرفته بودند، بطورى كه براى رفع گرسنگى، از گوشت ‏برخى از حيوانات كه خوردن گوشت آنها مكروه است استفاده مى‏ نمودند.و دژى كه مواد غذايى فراوانى در آنجا بود، هنوز به دست مسلمانان نيافتاده بود.